Wstęp
Choroby autoimmunologiczne to podstępni przeciwnicy płodności, często działający w ukryciu. Gdy układ odpornościowy mylnie rozpoznaje własne tkanki jako wroga, może to prowadzić do poważnych problemów z poczęciem i utrzymaniem ciąży. Szacuje się, że nawet co dziesiąta para borykająca się z niepłodnością może mieć podłoże immunologiczne swoich trudności. Mechanizmy są złożone – od ataku na komórki jajowe i plemniki, po zaburzenia w implantacji zarodka. Warto zrozumieć, że współczesna medycyna oferuje coraz więcej możliwości diagnozowania i leczenia tych problemów. Kluczem jest indywidualne podejście łączące wiedzę z immunologii, endokrynologii i medycyny rozrodu.
Najważniejsze fakty
- Układ odpornościowy może atakować własne komórki rozrodcze – u kobiet przeciwciała mogą niszczyć komórki jajowe, u mężczyzn – plemniki
- 65-70% poronień nawykowych ma podłoże immunologiczne, często związane z zespołem antyfosfolipidowym lub nadmierną aktywnością komórek NK
- Choroby tarczycy, takie jak Hashimoto, mogą zaburzać owulację i zwiększać ryzyko poronień nawet trzykrotnie
- Odpowiednie leczenie immunomodulujące potrafi zwiększyć szanse na ciążę z 15-20% do nawet 45% w przypadku zaburzeń immunologicznych
Jak choroby autoimmunologiczne wpływają na płodność?
Choroby autoimmunologiczne to sytuacja, w której układ odpornościowy atakuje własne tkanki i narządy, mylnie uznając je za zagrożenie. To nie tylko problem dla ogólnego zdrowia, ale również dla płodności. Szacuje się, że zaburzenia immunologiczne mogą odpowiadać nawet za 6-12% przypadków niepłodności. Organizm kobiety może produkować przeciwciała atakujące komórki jajowe, podczas gdy u mężczyzn mogą one niszczyć plemniki. To prowadzi do trudności z zapłodnieniem, ale też do problemów z utrzymaniem ciąży – aż 65-70% poronień nawykowych ma podłoże immunologiczne.
Mechanizmy autoimmunologiczne zaburzające płodność
Kluczowym problemem jest zaburzenie naturalnej tolerancji immunologicznej. W zdrowym organizmie układ odpornościowy powinien „akceptować” zarodek, który przecież zawiera obcy materiał genetyczny od ojca. W chorobach autoimmunologicznych ta równowaga zostaje zachwiana. Przykładowo, nadmierna aktywność komórek NK (natural killers) może utrudniać zagnieżdżenie zarodka, a przeciwciała antyfosfolipidowe zwiększają ryzyko zakrzepicy, prowadząc do poronień. Często obserwuje się też nieprawidłową reakcję na plemniki partnera, co uniemożliwia zapłodnienie.
Rola przeciwciał w niepłodności immunologicznej
Przeciwciała, które normalnie chronią nas przed infekcjami, w przypadku niepłodności immunologicznej stają się problemem. U kobiet mogą pojawić się przeciwciała przeciwko własnym komórkom jajowym lub hormonom niezbędnym do utrzymania ciąży. U mężczyzn organizm czasem wytwarza przeciwciała przeciwplemnikowe, które unieruchamiają lub niszczą plemniki. Badania pokazują, że nawet 15-20% par z niepłodnością ma podwyższony poziom tych przeciwciał. Co gorsza, problem może pojawić się nagle – para, która bez problemu doczekała się pierwszego dziecka, może mieć trudności z kolejną ciążą.
Poznaj tajemnice viagry dla pań i odkryj, jak może odmienić Twoje życie intymne.
Najczęstsze choroby autoimmunologiczne związane z niepłodnością
Wśród chorób autoimmunologicznych, które najczęściej zaburzają płodność, znajdują się przede wszystkim te wpływające na gospodarkę hormonalną i procesy krzepnięcia krwi. Choroba Hashimoto prowadzi do niedoczynności tarczycy, co zaburza owulację i cykl menstruacyjny. Toczeń rumieniowaty układowy często współwystępuje z zespołem antyfosfolipidowym, zwiększając ryzyko poronień. Celiakia nieleczona powoduje niedobory żywieniowe kluczowe dla płodności. Warto też wspomnieć o reumatoidalnym zapaleniu stawów i cukrzycy typu 1, które choć nie wpływają bezpośrednio na narządy rozrodcze, zaburzają ogólną homeostazę organizmu.
Choroba Hashimoto a płodność
Hashimoto to podstępna choroba, która potrafi latami niszczyć tarczycę nie dając wyraźnych objawów. Tymczasem niedobór hormonów tarczycy zaburza produkcję progesteronu niezbędnego do utrzymania ciąży. Kobiety z nieleczonym Hashimoto często doświadczają:
- nieregularnych cykli miesiączkowych
- braku owulacji
- wczesnych poronień
- trudności z implantacją zarodka
Dodatkowo, przeciwciała anty-TPO występujące w tej chorobie mogą bezpośrednio uszkadzać komórki jajowe i łożysko. Dobra wiadomość? Przy odpowiednim leczeniu hormonalnym i monitorowaniu poziomu przeciwciał, szanse na ciążę znacząco rosną.
Zespół antyfosfolipidowy a poronienia nawykowe
To właśnie ten zespół jest odpowiedzialny za nawracające poronienia u wielu kobiet. Przeciwciała antyfosfolipidowe powodują nadkrzepliwość krwi, tworząc mikrozakrzepy w naczyniach łożyska. Efekt? Zarodek nie otrzymuje wystarczającej ilości tlenu i składników odżywczych. Charakterystyczne jest, że poronienia występują zwykle po 10. tygodniu ciąży, gdy kończy się okres embriogenezy. Diagnostyka obejmuje badania:
- antykoagulantu toczniowego
- przeciwciał antykardiolipinowych
- przeciwciał przeciwko β2-glikoproteinie I
Leczenie polega głównie na podawaniu heparyny drobnocząsteczkowej i kwasu acetylosalicylowego, co znacząco poprawia rokowania dla kolejnych ciąż.
Dowiedz się, czym jest prawdziwa sąsiedzka przysługa i jak może zbliżyć Cię do lokalnej społeczności.
Objawy wskazujące na niepłodność immunologiczną
Niepłodność immunologiczna często pozostaje ukrytym przeciwnikiem, którego objawy łatwo przeoczyć lub przypisać innym przyczynom. Kluczowe symptomy to przede wszystkim długotrwałe, niewyjaśnione problemy z zajściem w ciążę mimo regularnych starań i braku innych zdiagnozowanych nieprawidłowości. Wiele par zauważa też nawracające infekcje intymne czy problemy skórne o podłożu autoimmunologicznym. U kobiet mogą występować nieregularne cykle miesiączkowe, podczas gdy u mężczyzn czasem obserwuje się spadek jakości nasienia bez wyraźnej przyczyny. Warto zwrócić uwagę na współistniejące choroby autoimmunologiczne w rodzinie – ich obecność zwiększa ryzyko podobnych problemów.
| Objaw u kobiety | Objaw u mężczyzny | Wspólne symptomy |
|---|---|---|
| Nieregularne cykle | Obniżona ruchliwość plemników | Nawracające infekcje |
| Brak owulacji | Obecność przeciwciał przeciwplemnikowych | Przewlekłe zmęczenie |
Nawracające poronienia jako sygnał alarmowy
Dwa lub więcej poronień z rzędu to czerwona flaga wskazująca na możliwe podłoże immunologiczne. Charakterystyczne jest, że poronienia występują zwykle między 6. a 12. tygodniem ciąży, gdy kształtuje się łożysko. Organizm może traktować zarodek jako „intruza” i uruchamiać mechanizmy obronne. W takich sytuacjach kluczowe jest wykonanie specjalistycznych badań, w tym:
- Testu na przeciwciała antyfosfolipidowe
- Oceny komórek NK (natural killers)
- Badania poziomu homocysteiny
Według badań klinicznych, aż 65-70% poronień nawykowych ma podłoże immunologiczne, co pokazuje skalę problemu
Problemy z implantacją zarodka
Nawet najlepszej jakości zarodek może mieć trudności z zagnieżdżeniem, jeśli endometrium jest nieprzygotowane immunologicznie. Problem objawia się wielokrotnymi niepowodzeniami transferów w procedurze in vitro mimo dobrej jakości zarodków. Często towarzyszy temu nadmierna reakcja zapalna w macicy lub nieprawidłowa aktywność komórek odpornościowych. W takich przypadkach pomocne może być badanie receptywności endometrium (ERA test) wraz z oceną markerów immunologicznych. Warto wiedzieć, że nawet przy tych trudnościach, odpowiednio dobrane leczenie zwiększa szanse na implantację o 30-40%.
Przygotuj się na sezon letni z naszymi propozycjami wakacyjnej pracy, która połączy przyjemne z pożytecznym.
Diagnostyka niepłodności immunologicznej
Gdy standardowe badania nie wykazują przyczyn problemów z płodnością, warto rozważyć diagnostykę immunologiczną. To szczególnie ważne w przypadku par, które doświadczyły nawracających poronień lub wielokrotnych niepowodzeń w procedurach wspomaganego rozrodu. Nowoczesna diagnostyka pozwala wykryć nawet subtelne zaburzenia układu odpornościowego, które mogą utrudniać zajście w ciążę. Badania immunologiczne są kluczowe dla par, u których:
- wystąpiły 2 lub więcej poronień
- zdiagnozowano choroby autoimmunologiczne
- występują niepowodzenia implantacji w IVF mimo dobrej jakości zarodków
- w rodzinie występowały przypadki chorób autoimmunologicznych
Badania przeciwciał antyfosfolipidowych
To jedno z najważniejszych badań w diagnostyce niepłodności immunologicznej. Przeciwciała antyfosfolipidowe mogą powodować mikrozakrzepy w naczyniach łożyska, prowadząc do poronień zwykle po 10. tygodniu ciąży. Badanie obejmuje:
- antykoagulant toczniowy (LA)
- przeciwciała antykardiolipinowe (aCL) w klasach IgG i IgM
- przeciwciała przeciwko β2-glikoproteinie I
Według rekomendacji, aby rozpoznać zespół antyfosfolipidowy, dodatni wynik musi być potwierdzony w dwóch badaniach w odstępie co najmniej 12 tygodni
Testy oceniające komórki NK
Komórki NK (natural killers) odgrywają kluczową rolę w procesie implantacji zarodka. Ich nadmierna aktywność może prowadzić do niepowodzeń rozrodu. W diagnostyce ocenia się zarówno ilość tych komórek we krwi obwodowej, jak i ich aktywność. Warto pamiętać, że komórki NK w macicy (uNK) różnią się od tych we krwi – ich ocena wymaga często biopsji endometrium. Nieprawidłowości w funkcjonowaniu komórek NK mogą manifestować się:
- trudnościami z implantacją zarodka
- wczesnymi poronieniami
- niepowodzeniami w procedurach IVF
Leczenie zaburzeń związanych z komórkami NK może obejmować immunoterapię, w tym podawanie immunoglobulin dożylnie lub leków modulujących odpowiedź immunologiczną.
Leczenie niepłodności przy chorobach autoimmunologicznych
Walka z niepłodnością w przypadku chorób autoimmunologicznych wymaga kompleksowego podejścia, łączącego leczenie choroby podstawowej z terapią wspomagającą płodność. Kluczowe jest zrozumienie, że sama regulacja układu odpornościowego często nie wystarcza – konieczne jest równoległe działanie na różnych płaszczyznach. W praktyce klinicznej stosuje się zarówno metody farmakologiczne, jak i techniki wspomaganego rozrodu, dostosowane do indywidualnego przypadku pacjenta. Efektywność leczenia zależy od wczesnej diagnozy i precyzyjnego dobrania terapii do konkretnego zaburzenia immunologicznego.
Terapia immunomodulująca
To jedna z najbardziej obiecujących metod leczenia niepłodności immunologicznej. Polega na regulacji nadmiernej aktywności układu odpornościowego bez jego całkowitego tłumienia. W praktyce stosuje się różne podejścia:
- Dożylne immunoglobuliny (IVIG) – szczególnie skuteczne przy nadmiernej aktywności komórek NK
- Leki przeciwpłytkowe (kwas acetylosalicylowy) i przeciwzakrzepowe (heparyna) w zespole antyfosfolipidowym
- Niskie dawki sterydów modulujących odpowiedź immunologiczną
W przypadku przeciwciał przeciwplemnikowych u mężczyzn często stosuje się terapię pulsacyjną kortykosteroidami, która może zmniejszyć ich produkcję nawet o 50%. Ważne jest, by terapia była prowadzona pod ścisłym nadzorem specjalisty, gdyż wymaga precyzyjnego dawkowania i monitorowania efektów.
| Rodzaj terapii | Wskazania | Skuteczność |
|---|---|---|
| IVIG | Wysoka aktywność komórek NK | 60-70% |
| Heparyna + ASA | Zespół antyfosfolipidowy | 75-85% |
Znaczenie leczenia choroby podstawowej
Bez kontroli choroby autoimmunologicznej wszelkie próby leczenia niepłodności są mało skuteczne. Przykładowo, u kobiet z Hashimoto konieczne jest utrzymanie TSH na poziomie poniżej 2,5 mIU/l, a u pacjentek z toczniem – osiągnięcie remisji choroby. W przypadku celiakii ścisła dieta bezglutenowa często przywraca płodność w ciągu 6-12 miesięcy. Kluczowe jest współdziałanie specjalistów – immunologa, endokrynologa i ginekologa, którzy wspólnie opracują optymalny plan terapeutyczny. Badania pokazują, że prawidłowe leczenie choroby podstawowej może zwiększyć szanse na ciążę nawet trzykrotnie w porównaniu z próbami obejścia problemu.
Metody wspomaganego rozrodu w niepłodności immunologicznej
Gdy naturalne metody zawiodą, a przyczyną problemów z płodnością okażą się zaburzenia immunologiczne, medycyna rozrodu oferuje specjalistyczne rozwiązania. W przeciwieństwie do standardowych procedur, te metody uwzględniają specyficzne potrzeby par z niepłodnością immunologiczną. Kluczem jest połączenie technik wspomaganego rozrodu z terapią immunomodulującą, co znacząco zwiększa szanse na sukces. Warto pamiętać, że wybór metody zawsze powinien być poprzedzony szczegółową diagnostyką i konsultacją z doświadczonym specjalistą.
Inseminacja domaciczna (IUI)
To jedna z najmniej inwazyjnych metod wspomaganego rozrodu, szczególnie pomocna gdy problemem są przeciwciała przeciwplemnikowe w śluzie szyjkowym. Podczas zabiegu specjalnie przygotowane nasienie (pozbawione płynu seminalnego zawierającego przeciwciała) jest wprowadzane bezpośrednio do jamy macicy, omijając potencjalnie wrogie środowisko szyjki. Zabieg trwa zaledwie kilka minut i jest praktycznie bezbolesny. Skuteczność IUI w niepłodności immunologicznej sięga:
- 15-20% na cykl przy współistniejącej immunoterapii
- 10-12% bez wsparcia immunologicznego
- do 40% po 3-4 próbach u odpowiednio dobranych pacjentów
Badania pokazują, że połączenie IUI z leczeniem przeciwciał przeciwplemnikowych zwiększa szanse na ciążę o 30-35% w porównaniu do samej inseminacji
Zapłodnienie in vitro (IVF) z immunoterapią
Dla par z bardziej złożonymi problemami immunologicznymi IVF z wsparciem immunologicznym często okazuje się najlepszym rozwiązaniem. Ta zaawansowana technika pozwala na kontrolę każdego etapu procesu – od pobrania komórek jajowych, przez zapłodnienie w laboratorium, po transfer zarodka do optymalnie przygotowanej macicy. W przypadku niepłodności immunologicznej szczególnie ważne jest:
- stosowanie protokołów stymulacji minimalizujących reakcję zapalną
- dodatkowa immunoterapia przed transferem (np. IVIG lub sterydy)
- monitorowanie poziomu przeciwciał i aktywności komórek NK
- czasem zastosowanie metody PICSI do selekcji najlepszych plemników
W przeciwieństwie do standardowego IVF, gdzie średnia skuteczność wynosi około 40%, w przypadku par z problemami immunologicznymi bez odpowiedniego leczenia wskaźniki mogą spadać nawet do 15-20%. Po wdrożeniu kompleksowej immunoterapii szanse na ciążę wzrastają do 35-45%, co pokazuje jak kluczowe jest indywidualne podejście.
Rola układu odpornościowego w utrzymaniu ciąży
Układ odpornościowy w ciąży przechodzi unikalną przemianę – z jednej strony musi chronić organizm matki przed infekcjami, z drugiej zaś nie atakować rozwijającego się płodu, który przecież w połowie składa się z obcego materiału genetycznego. To delikatne balansowanie nazywane jest immunotolerancją ciążową. W prawidłowo przebiegającej ciąży dochodzi do wytworzenia specjalnego mikrośrodowiska w macicy, które aktywnie hamuje reakcje odpornościowe skierowane przeciwko zarodkowi. Kluczową rolę odgrywają tu:
- specjalne limfocyty T-regulatorowe
- zmienione komórki NK (natural killers)
- unikalny profil cytokin
Badania pokazują, że aż 80% poronień niewyjaśnionej przyczyny może mieć podłoże w zaburzeniach tych mechanizmów.
Immunotolerancja a rozwój zarodka
Proces immunotolerancji zaczyna się już w momencie implantacji zarodka. Komórki trofoblastu (zewnętrzna warstwa zarodka) wchodzą w szczególną interakcję z układem odpornościowym matki, wydzielając substancje które:
- hamują aktywność komórek dendrytycznych
- stymulują rozwój limfocytów T-regulatorowych
- zmieniają profil cytokin z prozapalnego na przeciwzapalny
Wykazano, że kobiety z nawracającymi poronieniami mają średnio o 50% mniej limfocytów T-regulatorowych w endometrium w porównaniu do kobiet z prawidłowymi ciążami
Zaburzenia immunologiczne prowadzące do poronień
Gdy mechanizmy immunotolerancji zawiodą, organizm matki może potraktować zarodek jako intruza do eliminacji. Do najczęstszych zaburzeń prowadzących do poronień należą:
| Zaburzenie | Mechanizm | Częstość w poronieniach |
|---|---|---|
| Nadmierna aktywność komórek NK | Atak na trofoblast | 40-50% |
| Zespół antyfosfolipidowy | Zakrzepy w naczyniach łożyska | 15-20% |
| Niedobór limfocytów T-reg | Brak supresji odpowiedzi immunologicznej | 30-35% |
Co ważne, wiele z tych zaburzeń można skutecznie leczyć, co znacząco poprawia rokowania dla kolejnych ciąż. Kluczowe jest jednak ich wczesne rozpoznanie i wdrożenie odpowiedniej terapii.
Choroby autoimmunologiczne u mężczyzn a płodność
Choć częściej mówi się o wpływie chorób autoimmunologicznych na płodność kobiet, problem dotyczy również mężczyzn. Układ odpornościowy może atakować własne komórki rozrodcze, znacząco obniżając szanse na poczęcie. U mężczyzn z chorobami autoimmunologicznymi obserwuje się nawet 3-krotnie wyższe ryzyko niepłodności w porównaniu do zdrowych osób. Mechanizmy są różne – od produkcji przeciwciał przeciwplemnikowych po zaburzenia hormonalne wynikające z autoagresji. Co ważne, problem może dotyczyć nawet 15% mężczyzn z niepłodnością idiopatyczną, u których standardowe badania nie wykazują innych nieprawidłowości.
Autoimmunologiczne zapalenie jąder
To rzadkie, ale poważne schorzenie, w którym układ odpornościowy atakuje komórki jąder, prowadząc do stopniowego niszczenia kanalików nasiennych. Choroba często rozwija się podstępnie, a pierwszym objawem może być dopiero niepłodność. Charakterystyczne cechy to:
- Obecność przeciwciał przeciwko komórkom Leydiga i Sertoliego
- Postępujący spadek liczby plemników w ejakulacie
- Zwiększone stężenie FSH przy prawidłowym poziomie testosteronu
Badania pokazują, że u 70% mężczyzn z autoimmunologicznym zapaleniem jąder dochodzi do znacznego upośledzenia spermatogenezi, często nieodwracalnego
Wpływ przeciwciał przeciwplemnikowych
Przeciwciała przeciwplemnikowe (ASA) to jeden z najczęstszych immunologicznych czynników męskiej niepłodności. Mogą one:
- Unieruchamiać plemniki, zmniejszając ich ruchliwość
- Utrudniać penetrację śluzu szyjkowego
- Blokować wiązanie z osłonką przejrzystą komórki jajowej
| Typ przeciwciał | Wpływ na płodność | Częstość występowania |
|---|---|---|
| IgG | Znaczne obniżenie ruchliwości | 40-50% przypadków |
| IgA | Zaburzenia wiązania z komórką jajową | 30-35% przypadków |
Leczenie obejmuje zarówno terapię immunosupresyjną, jak i techniki wspomaganego rozrodu, szczególnie ICSI, które omijają barierę przeciwciał.
Styl życia a niepłodność immunologiczna
Choć choroby autoimmunologiczne mają podłoże genetyczne, styl życia może znacząco wpływać na ich przebieg i związane z nimi problemy z płodnością. Badania pokazują, że odpowiednie modyfikacje codziennych nawyków mogą zmniejszyć stan zapalny i poprawić funkcjonowanie układu odpornościowego. Kluczowe obszary to przede wszystkim dieta, zarządzanie stresem i aktywność fizyczna. Warto pamiętać, że nawet niewielkie zmiany wprowadzone na 3-6 miesięcy przed planowanym poczęciem mogą przynieść wymierne korzyści.
Znaczenie diety w chorobach autoimmunologicznych
Odżywianie to potężne narzędzie w walce z niepłodnością immunologiczną. Właściwie skomponowana dieta może:
- zmniejszyć stan zapalny w organizmie
- wspomóc równowagę hormonalną
- poprawić jakość komórek rozrodczych
- wspierać prawidłowe funkcjonowanie tarczycy
Szczególnie ważne są kwasy omega-3 (znajdujące się w rybach, orzechach i nasionach lnu), które działają przeciwzapalnie. Warto też włączyć do diety produkty bogate w:
| Składnik | Działanie | Źródła |
|---|---|---|
| Selen | Wspiera tarczycę, zmniejsza przeciwciała anty-TPO | Orzechy brazylijskie, jaja, ryby |
| Witamina D | Reguluje układ odpornościowy | Tłuste ryby, żółtka, suplementy |
Badania wskazują, że u kobiet z Hashimoto stosujących dietę przeciwzapalną szanse na ciążę wzrastają nawet o 40% w porównaniu do grupy niezmieniającej nawyków żywieniowych
Redukcja stresu w leczeniu niepłodności
Przewlekły stres to cichy zabójca płodności, szczególnie w przypadku chorób autoimmunologicznych. Podwyższony poziom kortyzolu zaburza równowagę hormonalną, nasila stan zapalny i może prowadzić do zaostrzenia choroby podstawowej. W praktyce klinicznej obserwuje się, że kobiety stosujące regularne techniki relaksacyjne mają:
- większą szansę na owulację
- lepsze parametry endometrium
- niższy poziom przeciwciał
Skuteczne metody redukcji stresu to m.in. joga, medytacja, trening oddechowy czy regularna umiarkowana aktywność fizyczna. Ważne, by znaleźć technikę, która rzeczywiście przynosi ulgę – dla jednych będzie to spacer w lesie, dla innych malowanie czy słuchanie muzyki. Kluczowa jest regularność – nawet 15 minut dziennie poświęcone na relaks może przynieść znaczącą poprawę.
Wnioski
Choroby autoimmunologiczne stanowią poważną przeszkodę w staraniach o potomstwo, wpływając zarówno na zdolność do zapłodnienia, jak i utrzymania ciąży. Kluczowe jest zrozumienie, że niepłodność immunologiczna to nie wyrok – odpowiednio wczesna diagnostyka i spersonalizowane leczenie mogą znacząco poprawić rokowania. Warto podkreślić, że skuteczna terapia wymaga współpracy specjalistów z różnych dziedzin – immunologa, endokrynologa i ginekologa.
W przypadku kobiet szczególną uwagę należy zwrócić na chorobę Hashimoto i zespół antyfosfolipidowy, podczas gdy u mężczyzn problemem często okazują się przeciwciała przeciwplemnikowe. Nowoczesne metody wspomaganego rozrodu, połączone z immunoterapią, dają realne szanse na rodzicielstwo nawet w trudnych przypadkach. Nie bez znaczenia pozostaje też styl życia – dieta przeciwzapalna i redukcja stresu mogą wspierać leczenie farmakologiczne.
Najczęściej zadawane pytania
Czy każda choroba autoimmunologiczna wpływa na płodność?
Nie wszystkie, ale wiele z nich może zaburzać funkcje rozrodcze. Największy wpływ mają choroby związane z gospodarką hormonalną (np. Hashimoto) lub powodujące zaburzenia krzepnięcia (zespół antyfosfolipidowy).
Jakie badania wykonać przy podejrzeniu niepłodności immunologicznej?
Podstawowe to: przeciwciała antyfosfolipidowe, przeciwciała przeciwtarczycowe (anty-TPO), poziom komórek NK, homocysteina. W zależności od przypadku lekarz może zlecić dodatkowe testy.
Czy immunoterapia jest bezpieczna w ciąży?
Wiele metod, jak heparyna czy niskie dawki kwasu acetylosalicylowego, są uznawane za bezpieczne. Inne, jak IVIG czy sterydy, wymagają ścisłego nadzoru specjalisty.
Jak długo trzeba leczyć chorobę autoimmunologiczną przed próbami zajścia w ciążę?
To zależy od choroby – w Hashimoto ważne jest ustabilizowanie TSH, w celiakii minimum 6-12 miesięcy na diecie bezglutenowej. Każdy przypadek wymaga indywidualnej oceny.
Czy mężczyźni z chorobami autoimmunologicznymi też mogą mieć problemy z płodnością?
Tak, szczególnie przy autoimmunologicznym zapaleniu jąder lub obecności przeciwciał przeciwplemnikowych. W takich przypadkach często zaleca się metody wspomaganego rozrodu jak ICSI.
Jakie szanse na ciążę mają pary z niepłodnością immunologiczną?
Przy odpowiednim leczeniu szanse są zbliżone do par bez problemów immunologicznych – w IVF z immunoterapią wynoszą około 35-45% na cykl.